Aquí en Carballedo a comida das festas era o pito (da casa, ninguén mercaba pito), se non había pito en moitas casas non era festa. Era comida tamén de curas, que o noso tío Benigno chegou aos 105 xantando pito todos os días soltos e festas de gardar e mesmo aproveitaba ese ósiño afiado que hai no zanco para escarvadentes (exemplo de reciclaxe). O caso é que hoxe nun supermercado famoso anunciaban como oferta "pollo rural". Nin se nos ocorre mercalo, que temos os nosos pitos caseiros, ben mellores seguro que o tal "pollo rural" que debe ser un polo señorito que pasou as vacacións "en el rural"
Ningún comentario:
Publicar un comentario